سازوکارهای ارتقای قابلیت های سازمانی در بخش دولتی

سازمان ها برای ادامه بقای خود به منابع مختلفی نیاز دارند و برای استفاده بهینه از منابع باید قابلیت هایی داشته باشند و آنها را تقویت کنند. قابلیت از نظر مدیران، توان سازمان برای ایجاد ظرفیت ها و تحمل محدودیت ها و نارسایی ها برای رسیدن به اهداف معین است. هدف این پژوهش، واکاوی سازوکارهای ارتقای قابلیت های سازمانی در بخش دولتی ایران و اولویت بندی آنهاست. پژوهش از بعد هدف، توسعه ای و از نظر روش، اکتشافی است. در این پژوهش از فن تحلیل gt استفاده شد. در مرحله اول پژوهش، با 35 نفر از مدیران ارشد دولتی و نخبگان مدیریت که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند، مصاحبه شد. در مرحله دوم پژوهش، نظرات این افراد درباره سازوکارهایی که موجب ارتقای قابلیت های سازمانی در بخش دولتی می شوند، به صورت پرسشنامه درآمد و مجددا بین 185 نفر از مدیران و نخبگان امر توزیع شد. نتایج آزمون tتست تک نمونه ای نشان داد که همه هشت سازوکار مورد بررسی موجب ارتقای قابلیت های سازمانی در بخش دولتی می شوند. این نتایج با تحقیقات گذشته در مجموع همخوانی دارد. همچنین براساس نتایج آزمون بونفرونی سازوکارهای روانشناختی، فرایندی، سیاسی و مالی در رتبه یک قرار گرفتند و بیشترین تاثیر را در ارتقای قابلیت های سازمانی در بخش دولتی دارند. سازوکارهای فناورانه، فرهنگی اجتماعی و انسانی در رتبه دوم قرار گرفتند و سازوکار ساختاری با کسب رتبه سوم، کمترین تاثیر را در ارتقای قابلیت های سازمانی در بخش دولتی دارد. بنابراین براساس یافته های پژوهش نتیجه می گیریم که برای ارتقای قابلیت های سازمانی در بخش دولتی بیش از همه سازوکارها باید بر سازوکارهای روانشناختی، فرایندی، سیاسی و مالی تمرکز شود.